Natuurlijk zijn Pax Christi, Broederlijk Delen en Oxfam lang niet de enige die "goed kwaad en kwaad goed noemen" maar stammend uit een christelijke traditie bezondigen zij zich niet onwetende aan deze pervertering in woord en daad. In volgende berichten op deze blog zullen we daar zeker op terugkomen en hun woke-terminologie behandelen. Zij sluiten daarmee willens nillens een alliantie met een antisemitisme dat zijn oorsprong vindt in de Sovjet-Unie en de islamistische terreur. Samengevat: degeneratie op niveau.
De koppige weigering van de Joden om zich tot vreemde godsdiensten te bekeren, maakten hen meteen tot doelwit van de relatief nieuwe islamitische godsdienst. Deze proselitische religie wist zich via de gewapende jihad met terreuracties, gewapenderhand vanuit het Arabisch schiereiland snel te over het Midden-Oosten, Noord-Afrika en verderop. Het zwaard bleek hier het bekeringsinstrument bij uitstek, met het nieuwe Heilige Boek, de Koran om de veroveringstochten te legitimeren en ideologisch te consolideren. De kruistochten illustreren de onderlinge rivaliteit van beide wereldgodsdiensten, of van de rivaliserende politiek-religieuze machthebbers waarvoor deze religies a.h.w. als propaganda-apparaten functioneerden. Aangezien ieder territorium dat ooit onder Islamitische heerschappij komt nooit terug in handen van niet-Moslims mag vallen, en indien dit toch zou gebeuren terug heroverd dient te worden, weet iedereen welke toekomstplannen islamitische heersers hebben t.a.v., bijvoorbeeld, 'Al Andalus' of Israel. De Joodse staat zal in deze visie, hoe dan ook ooit moeten wijken voor een islamitische staat.
 |
| screenshot YouTube |
Tijdens de Koude Oorlog werden alle islamitische ambities door de Sovjet-Unie radicaal de kop ingedrukt. Door de massale bewapening en effectieve logistieke ondersteuning van islamistische strijders in Afghanistan is het Westen erin geslaagd de Sovjets zich in een uitzichtloos conflict vast te laten pinnen totdat ze uiteindelijk niet anders konden dan zich terug te trekken. Dat hierdoor de radicale islam meer dan wat wind in de zeilen gekregen had, is gebleken na de Amerikaanse overwinning tijdens de Koude Oorlog en na het uiteenvallen van het Sovjet-imperium. Sindsdien kampen het Midden-Oosten, Afrika en, gezien de demografische ontwikkeling, uiteindelijk wellicht ook Europa met een nauwelijks te controleren groei van het islamisme. Vroegere anti-imperialistische bewegingen uit het Midden-Oosten, tijdens de Koude Oorlog noodgedwongen vaak gecamoufleerd onder een seculier laagje communistisch vernis, zijn mettertijd haast volledig getransformeerd, overvleugeld of opgegaan in islamistische organisaties en netwerken. De oude connecties met de Europese linkerzijde, die de "internationale solidariteit" steeds hoog in het vaandel is blijven dragen, zijn gebleven.
Deze connecties zijn zelfs versterkt met de massale influx van moslimmigranten. Dankzij een volgehouden mars doorheen de instellingen, vooral in het onderwijs, de cultuursector, en de middenveldorganisaties, en dankzij een geslaagde groene omscholing of vervelling heeft (extreem)links haar soortelijk gewicht en invloed, in een haast volledig geseculariseerde mainstream-cultuur, tot een bijna dominante positie weten uit te bouwen. Hun reeds bevriende islamorganisaties zijn natuurlijke bondgenoten tegen de sterker wordende rechts-nationalistische partijen en voorzien groen-links van een aanzienlijke islamitische kiezersachterban. Het groeiend aandeel van deze nieuwe 'Europeanen' in de lagere strata van de werkende bevolking versterkt de invloed van groen-links binnen de vakbonden, sociale middenveldorganisaties en de rijke fauna en flora van gesubsidieerde vzw's en NGO's.
Wat betekent dit alles voor de houding in Europa (in casu België en Vlaanderen) t.o.v. de Joden en de staat Israel? Er is m.i. sprake van een toenemende vervlechting van vier soorten antisemitisme:
(1) het altijd en overal aanwezige wantrouwen en afkeer tegen Joden die koppig anders zijn en willen blijven;
(2) het specifiek christelijk antisemitisme ooit gevoed door het al even koppig Joods verzet tegen bekeringsdrang [Dat verzet is een blijvende uitdaging voor de legitimiteit van het "Nieuwe Israel"];
(3) het islamitisch ressentiment omwille van diezelfde Joodse weigering tot bekering en omwille van de Joodse chutzpah om hun eigen oude thuisland, na 2000 jaar bidden en smeken, terug in bezit te nemen, een land dat recent ooit onder islamitische controle kwam en bijgevolg voor anderen per definitie off limits geworden is;
(4) het (extreem)linkse "anti-imperialistische" anti-zionisme dat ieder nationalistisch of identitair denken verwerpt -- met uitzondering van het imaginair "Palestijns" nationalisme, van hun oude en nieuwe "brothers in arms", de "Palestijnse Bevrijdingsbeweging" van Fatah, PLO, over PFLP & co, tot Hamas, Islamic Jihad en hun respectievelijke vrienden en geldschieters. Linkse Israëlhaat omdat de westersgezinde Joodse staat zo een "pain in the neck" was tijdens de Koude Oorlog.
Links rolt graag mee de rolde loper uit voor terreur
Sinds het einde van de Koude Oorlog, is de drijvende kracht achter dit nieuwe antisemitisme-complex in wezen de onheilige islamogauchistische alliantie. Deze alliantie is er reeds in geslaagd haar invloed tot in alle maatschappelijke geledingen en organisaties te doen gelden, en m.i. dreigt die invloed enkel toe te nemen. Als nooit te voren is ze erin geslaagd tot op het politieke bestuursniveau door te dringen. Er is uiteindelijk maar een doel: "Free Palestine from the River to the Sea" -- of m.a.w. weg met de Joodse controle over Israel.
Omdat een directe realisering van dit doel, via oorlog, niet kan worden afgedwongen wegens de Israëlische militaire superioriteit, is men des te wanhopiger om via alle andere beschikbare middelen, zij het op langere termijn, het beoogde doel te bereiken.
Reacties
Een reactie posten