Serie: Vervaele Verveelt Nooit (deel 4) de Stiltecirkels

Jawel hoor: het stond in de sterren geschreven. Op 14 mei en 15 mei trok de onvermoeibaar reizende pater E.H. Vervaele van 'Stiltecirkel' naar 'Stiltecirkel' om de Nakba-herdenkingsplechtigheden zegenend en zalvend toe te spreken, te bemoedigen, en de zwijgende massa's te inspireren. Door het charismatisch optreden van de begenadigde Vervaele kreeg de notie "Stilte" plots echter een geheel eigentijdse invulling. Zijn verschijning op de locatie der "Stiltecirkels" - Vervaele is inmiddels de meest gefaiteerde auteur van Vlaanderen - zorgde trouwens danig voor opwinding en extase bij het talrijk opgekomen publiek, dat er van "Stiltecirkels" ternauwernood iets in huis dreigde te komen. 

Vanop de uit de verte naderende Vervaele-bus van TerrorTours, een opgelapte dubbeldekker, schalde immers aanhoudend het oorverdovend welgekende opzwepende Palestijnse Volkslied, dat meteen op gejuich, handgeklap en hier en daar wat feestelijke AK47-vreugdesalvo's onthaald werd. (Lees onderaan meer over dit volkslied) 

Volksdevotie troef

Bij aankomst werd de PVDA-pater, die al plechtig de massa's zegenend uit de bus te voorschijn schreed, prompt door een groepje enthousiaste Vlaamse Palestijnen letterlijk op handen over het plein gedragen onder het scanderen van het populaire  "From the River to the Sea". Uit de dubbeldekker waren inmiddels de bekende NGO-corifeeën nedergedaald eensgezind gehuld in T-shirts met de kleuren van de Palestijnse vlag en op borsthoogte voorzien van het omineuze woord 'Nakba', dat bij sommige posturen niet altijd duidelijk leesbaar was. Nadat het tumult eindelijk was gaan liggen kon dan - met aanzienlijke vertraging - E.H. Vervaele aan zijn homilie beginnen. Een preek die de toeschouwers met open mond aanhoorden. Een verstomming die dan als vanzelf overging in het nooit eerder geziene fenomeen van de "Stiltecirkel". 

Getuigen vreesden terecht dat de cirkel zou ontaarden in een rondje zakdoekleggen, maar dat was een vergissing. Iedereen hield zich trouw aan het script van Pax Christi en herdacht op passende wijze de "catastrofe" dat op die onfortuinelijke 14 mei 1948, de verenigde Arabische aanvalslegers er niet in geslaagd waren de nieuwe, kleine Joodse staat te vernietigen en de perfide Joden definitief de Middenlandse Zee in te drijven. Je voelde als het ware hoe deze strijdbare verontwaardiging en terechte teleurstelling toch baadde in een serene sfeer van gewijde stilte. Het sleutelmoment was natuurlijk het rammelen met gigantische sleutelbossen die de Vlaamse Pallies van hun betovergrootouders uit Jordanië, Egypte, Irak en andere landen hadden geërfd. Het hele gebeuren stond dan ook onder de Hoge Bescherming van Schutsvrouwe Brigitte, de Heilige Maagd van Hamas. Vervaele en akolieten keken zichtbaar voldaan toe en zagen dat het goed was.

Slotbeschouwing over het Palestijnse volkslied

Het Palestijnse volkslied heeft een opmerkelijk 'Pallywood'-gehalte aldus Marjan Van de Plank (PVDA) van het Hannah Arendt Instituut (HAI)  in Mechelen. Zij heeft zich gespecialiseerd in de Palestijnse geschiedenis van het Bronstijdperk. Terecht merkt ook HAI-directeur Christophe Bush op dat het lied  algemene bekendheid geniet in de Arabische wereld maar dat het in werkelijkheid de nationale hymne is van Irak. 

Niet iedereen is het daarmee eens...

Dat liet onderzoekster Anya Tropdolski tijdens haar eerste lezing in het HAI merken.  Ze brieste met bloeddoorlopen ogen "dat de historici Pappé en Morris aantoonden dat Ben Goerion de auteursrechten van het lied had doorverkocht aan de Irakezen". Dat een activist riep dat het de zoveelste vervalsing van Pappé en Morris betrof - kon deze Joodse bommoeder niet op andere gedachten brengen. Om haar betoog kracht bij te zetten gaf ze daarop een overtuigende uitvoering van het 'Pallywood'-lied in eigen bewerking. Ze liet daarbij krachtig haar Andere Joodse Stem schallen. Dat greep de toehoorders sterk aan vooral ook omdat mevrouw Tropdolski het lied zong staande op haar hoofd en haar gekweel - zij het slightly out of tune - begeleidde  met schitterende obstinate bourdonlijntjes. Ze realiseerde dit muzikale hoogstandje met twee blokfluiten in haar neusgaten.  Dat deze ongewone houding een onsmakelijk zicht op haar lillende billen bood ontging haar tijdens  het passionele zingen en spelen. Behalve E.H Vervaele draaide de aanwezigen gedegouteerd het hoofd en knepen hun neus dicht  toen Tropdolski aan het einde van het vermeende Palestijnse volkslied onder druk van de volgehouden inspanning serieus begon te stinken. 

Flopperdeflop

Volgens Opera en Ballet Vlaanderen zou met de 'Pallywood'-hymne als Wagneriaans leitmotiv met Tropdolski samengewerkt worden voor de wereldpremière van haar opera   "Anya Von Münchausen bis Gaza" op een libretto van Lucas Catherine. Dat feest gaat niet door. Een flop van formaat omdat er ook Joodse orkestleden spelen in de Vlaamse Opera en hun veiligheid niet kan gegarandeerd worden volgens de minister van Binnenlandse Zaken Verlinden. Johan Depoortere en zijn alverman Lucas Catherine, stelde als oplossing voor om het Marokkaanse culturele centrum  Daarkom in Brussel terug te openen en daar de voorstellingen te organiseren. Lucas Catherine zou dan de financiën van het evenement beheren. "Lucas wist Daarkom succesvol te maken" aldus Depoortere die afgaf op de houding van Sven Gatz die Daarkom liet sluiten ondanks de grote successen".  (Lees hier meer over het Daarkom succes.) 

Opschudding 

Er onstond commotie toen een laagbijdegrondse activist luidkeels "Ave Ave Hanna Arendt is een hoer" (*) begon te zingen waarop Annemarie Gielen bewusteloos achterover viel. De nieuwe directeur van Pax Christi fotografeerde de val maar het beeld werd niet vrijgegeven om een 'nipplegate'-schandaal te vermijden. Ons aandringen mocht niet baten: "Een foto van de Maagd van Hamas zou in dit geval geen probleem zijn maar iedereen weet toch wat een preutse ons Annemarieke is. Haar eigen moeder heeft ooit tegen me gezegd: ons Annemarie die weet van boven niet eens dat ze van onder ook bestaat" aldus directeur Nieuwinckel, die ongelovig als hij is nog vloekte en tussen zijn tanden door siste: "Bij de Maagd van Hamas is het juist andersom". 

 In elk geval werd het schabouwelijke Ave Ave onmiddellijk overstemd door de innige versie van een West-Vlaams lied dat de vereerders van E.H. Vervaele luidkeels ten gehore brachten.  Kort na het  inzetten van deze canon "Viva Bomma Pattaten en Qassams" verliet de onverlaat snel het Instituut. De Amadees-clericaal Vervaele beloofde na de onovertroffen prestatie van de Joodse Bianca Castafiore opgewonden dat hij bij de eerst volgende inleefreis naar Judea en Samaria  zijn zingende fans het zingen zou begeleiden op een authentiek Stalinorgel. 

(*) De Banaliteit van het Nazi-overspel

Vriend en vijand zijn het erover eens dat deze activist zijn boekje te buitenging met het verstoren van een sacrale evocatie al verwees zijn 'Ave Ave'-ballade  naar de overspelige relatie die Hannah Arendt levenslang onderhield met de nazistische filosoof en hardcore antisemiet Martin Heidegger (NSDAP).  Haar grote liefde voor haar naziminnaar werd pas lang na de Neurenbergprocessen bekend anders zou niemand Arendt voor 'vol' aanzien hebben en kon ze ophoepelen met haar "banalitieten". 

Even ernstig

Arendt vergat op vraag van haar minnaar en vurige Hitlerfan zijn liefdescorrespondentie  te vernietigen waardoor de inhoud ervan alsnog bekend werd. Heidegger was niet alleen een nazi pur sang maar een échte Jodenhater. Uit zijn notities bleek dat naarmate hij ouder werd zijn antisemitsche gedachtengoed volledig ontspoorde.  Toch heeft Arendt zowel Heidegger als  Eichmann, de absolutie gegeven toen ze op de Duitse openbare omroep naar aanleiding van Heideggers tachtigste verjaardag zei "Martins nazisme was een "escapade", een vergissing, die alleen plaatsvond omdat de denker naïef "bezweek voor de verleiding ... om 'in te grijpen' in de wereld van de menselijke aangelegenheden". 

Zelfs al zou het banale kwaad het soort kwaad zijn veroorzaakt door meelopers die niet buiten kaders denken dan ontslaat hen dat niet van de verantwoordelijkheid voor het daden. Dat Arendt daarmee zowel  Eichmann als  Heidegger goedpraatte is van de pot gerukt. Net zoals haar aanval op de Joodse Raden tijdens WOII. Niet verwonderlijk dat juist de Jodenhaters met haar dwepen.  Arendt wist anders wel op tijd Duitsland te ontvluchten voor de "Monsterlijkheid van het Kwaad" van Eichmann en Heidegger en van de 'gewone' SS'ers en Hitleraanhangers. Met andere woorden: het redden van haar eigen vel staat haaks op haar filosofie. Des te schandaliger dat ze in Jeruzalem, de hoofdstad van Israël,  Eichmann als een Schreibtischtäter probeerde goed te praten.